ماه رمضان از نیمه هم گذشت و عمرمان هم شاید کمی بیشتر یا کمتر یا به اندازه ی همان نصف نصف.مرداد ماه است و هوا آنچنان گرم و خشک که سینه ام خس خس میکند و تشنگی لبهایم را ترک میاندازد.بیشتر روزها حس بیرون زدن از خانه را ندارم تنها چیزی که این بدن میطلبد خوابیدن زیر کولر است و بس.اما گاهی ناچاری آنگونه که میطلبد رفتار نکنی و بگذرانی روزهایی که جای امیدی برایت باقی نمیگذارند. دردآور است وفتی هدف بزرگی در زندگیت نداشته باشی و هدفهایت پیش پا افتاده و شاید مسخره باشند. هدف من این روزهای مرداد فقط و فقط روزه دار بودن تا پایان رمضان است دیگر برای عید فطر به بعد هدفی نیست.....

روزها و شبهای تنهایی رمضان فکر کردن میشود خوراک ساعات روزه دار بودن و فکر من این روزها پرسه میزند در روزهایی که امید بود هدف بود و میرسم به اینجا که همه چیز زندگی در گرو عشق است بدون عشق زندگی معنایی ندارد اینکه شبها یاد کسی که عمیقا دوستش داشته باشی در ذهنت نقش نبندد اینکه صبح ها به شوق خبری، صدایی و یا حتی دیدار کوتاهی از خواب برنخیزی زندگی میشود پوچ، میشود نفس کشیدن برای زنده بودن، نه زنده بودن برای نفست

نوشته شده در یکشنبه 91/5/15ساعت 12:19 عصر توسط آرام نظرات ( ) |