تپیدن‌های قلبم ناله شد آهسته آهسته

وجودم مست تو آواره شد آهسته آهسته

دلم سرگشته و حیران دیدارست، دانستی؟

چسان کاشانه‌ام ویرانه شد آهسته آهسته

چه ساعاتی بدون تو، دقایق را سپر کردم

ببین که صبر ما سالانه شد آهسته آهسته

ز چشمانت سؤالی پرس از حال دل خسته

شنیدی؟ گفت او دیوانه شد آهسته آهسته

به هر روز و به هر سالی همه گویند می‌آیی

ز بس دیر آمدی افسانه شد آهسته آهسته

در ایام جوانی گرد پیری بر سرم ریزد

دریغا عاشقت صدساله شد آهسته آهسته

نمی‌بینم تو را، دانم چرا ای آفتاب من

سراسر ابر دل آلوده شد آهسته آهسته

تو شمع پرفروغی، روشنایی‌بخش دل‌ها را

تماشا کن که جان پروانه شد آهسته آهسته

به آن نوری که عشق تو درون سینه تابانده

دگر عشق زمینی سایه شد آهسته آهسته

از آن لحظه که برپا شد تمنای ظهور تو

وجودم با بدی بیگانه شد آهسته آهسته

ببار ای ابر رحمت بر سرای سینه و بنگر

برای دیدنت آیینه شد آهسته آهسته

برای لحظه دیدار تو دانی چه‌ها کردم

تمام جسم و جانم دیده شد آهسته آهسته

سر سجاده‌ام هر شب به درگاه خدا ذکرم

برای بودنت شکرانه شد آهسته آهسته

ز اسرار نهان من دگر آگاه آگاهی

همه ناگفته‌هایم گفته شد آهسته آهسته

به عشق تو تمام هستی هستی

عفیفه بار دیگر زاده شد آهسته آهسته

پ.ن: این شعر رو در اسفند ماه سال 88 سرودم و الان تقدیمش میکنم به آقای مهربونم.تولدتون مبارک