دخترکی بیش نبود گمان میکنم تابستانی بود که مهرماهش می‏بایست سوم ابتدایی را آغاز کند.جمعه‏ای گرم به همراه بابا برای نماز جمعه به دانشگاه تهران رفت.از فردای آن روز حال دخترک دگرگون شد.معده‏اش هیچ غذایی را قبول نمی‏کرد و سر دردهای شدید که امان از او بریده بود.در عرض 1 هفته چنان در بستر بیماری افتاد که گویی ماههاست با دردی بی‏علاج دست و پنجه نرم می‏کند.کاهش ده کیلویی وزن بدنش بیش از همه مادر را نگران کرده بود......

هر روز یک دکتر یا متخصص جدید،چندین بار آزمایش‏های مختلف،احتمال وجود تومور مغزی و هزار احتمال دیگر که آزمایش‏ها هیچ کدام را تایید نکرد.بعد از چند هفته نیمه شبی مادر از سر بی‏پناهی و درماندگی رو به قبله الهی کرد اشکهایش چون باران جاری بود چنان ضجه ‏می‏زد که گویی دخترکش را از دست رفته‏ می‏بیند.دخترک بیدار بود ، سردرد شدیدی داشت و آرام اشک می‏ریخت بیش از خود دلش برای مادر می‏سوخت.از اتاقی که مادر آنجا مشغول دعا بود میشنید که آقا را می‏خواند  یا امام رضا داغ یک فرزندم را دیده‏ام نگذار بار دیگر اینگونه امتحان شوم دیگر طاقتی در من نیست مگر ضامن آهو نیستی؟ سلامتی دخترم را ضمانت کن گوشواره‏هایم را نذر سلامتیش خواهم کرد.... یا امام غریب  .... و دیگر فقط صدای گریه و ناله ...خواب چشمهای دخترک را ربود.

صبح فردا گویی آبی بر آتش بیماری ریخته بودند. سرحال از خواب برخاست،صبحانه‏اش را کامل خورد در حالی که معده‏اش هیچ واکنشی نشان نمیداد تبش قطع شد و دیگر از سردرد خبری نبود. عصر آن روز که دکتر برای ویزیت به خانه آنها رفت گفت خوب خوب است. هرچند ما متوجه بیماریش نشدیم اما شاید یک گرمازدگی بوده!!!!

و دکتر هیچگاه ندانست شب قبل چه اتفاقی افتاد

 

 

یک ماه بعد برای ادای نذر همگی به پابوس آقا علی‏بن موسی‏الرضا رفتند

  

میلاد امام مهربانیها، امام رئوف و امامی که نفسهایم به دم مسیحاییش مدیون است بر همه دوستداران آن حضرت مبارک 

 

نوشته شده در سه شنبه 89/7/27ساعت 8:9 صبح توسط آرام نظرات ( ) |